Kazimiera Iłłakowiczówna (1888-1983), polska poetka, prozaiczka i tłumaczka. Początkowo posiadała wykształcenie domowe. W latach 1908-1909 studiowała w Oxfordzie w kolegium dla cudzoziemców. Od 1910 do 1914 roku kontynuowała naukę (filologia polska i angielska) na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W latach 1915-1917 służyła jako sanitariuszka w armii rosyjskiej. Od 1918 roku pracowała w MSZ, a od 1926 roku roku w Ministerstwie Spraw Wojskowych, gdzie była m.in. sekretarką Józefa Piłsudskiego, od 1936 roku znów w MSZ. W 1939 roku ewakuowała się do Rumunii, w czasie wojny przebywała głównie w Siedmiogrodzie. W 1947 roku wróciła do kraju i zamieszkała w Poznaniu.
Debiutowała jako poetka w prasie w 1905 roku. W 1911 roku wydała pierwszy tomik Ikarowe loty, następnie m.in.: Kolędy polskiej biedy, Trzy struny (1917), Śmierć Feniksa (1922), Płaczący ptak (1927), Popiół i perły (1930), Ballady bohaterskie (1936), Poezje 1940-1954 (1954), Lekkomyślne serce (1959), Szeptem (1966). Łączyła tradycję romantyczną z modernizmem i model poezji Skamandrytów z nowatorstwem formy. Nawiązywała do ludowo-baśniowej fantastyki. Także tom prozy poetyckiej Z rozbitego fotoplastikonu (1957), szkice i wspomnienia Niewczesne wynurzenia (1958) oraz Trazymeński zajšc (1968), Rzeczy sceniczne (1969). Przekładała z prozy i poezji, m.in. J.W. Goethego, F. Schillera, L. Tołstoja.Wydała wybory wierszy, jak: Wiersze wybrane 1912-1947, Wybór wierszy (1956), Poezje wybrane (1968), Liście i posągi (1968), Odejście w tło (1976), Sługi nieużyteczne (1977). W 1935 roku otrzymała państwową nagrodę literacką, a w 1976 roku nagrodę państwową I stopnia.